Το “Μοναστήρι της Πάρμας” είναι το δεύτερο ολοκληρωμένο αριστούργημα του Στεντάλ: μια εξαίσια αναπόληση του Μιλάνου του 1796, τον καιρό της γαλλικής κατοχής, το δράμα του Βατερλώ, όχι όπως θα το δει ένας επιτελικός, μα ένας ταπεινός “ηθοποιός” του. Στο μυθιστόρημα υπάρχει ακόμα η σχολαστική απεικόνιση μιας μικρής ιταλικής αυλής του Risorgimento, της Ανάστασης, όταν ξυπνά η γεύση της ελευθερίας και οι παλατιανοί μετέρχονται κάθε μέσο, βίαιο ή πανούργο, για να παρατείνουν το δεσποτισμό τους. Οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη, γραφικές, σπαρταριστικές, ολοζώντανες. Το ύφος πικάντικο, όλο αιφνιδιασμούς για τον αναγνώστη, ασύγκριτο. Κανένα βιβλίο του δεν έγραψε ο Μπελ με περισσότερη αγάπη. ‘Εκλεισε μέσα του ό, τι πιο ακριβό είχε: τα όνειρά του. Στο “Μοναστήρι της Πάρμας” οι άντρες είναι όπως θα ήθελε να είναι ο ίδιος, οι γυναίκες όπως θα ήθελε να τις αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο σκεπτικισμός ο τόσο έντονα κυνικός στο Κόκκινο και το Μαύρο, μπροστά στην ανθρώπινη κωμωδία, παίρνει τώρα τη ρόδινη απόχρωση μιας τρυφερής νοσταλγίας της καρδιάς που γερνά.
Για να δείτε περισσότερα πατήστε εδώ.
