Με τους δυο εμφυλίους πολέμους (1944 και 1946-1949) περιορίσαμε τις δυνατότητες αντοχών κι εθνικών διεκδικήσεων. Η Αγγλία, με μοχλό τις αδυναμίες της Ελλάδας τα χρόνια εκείνα, μας επέβαλε πολιτική και πολιτικούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κληρονόμησαν την επιρροή της Αγγλίας πάνω στην Ελλάδα, υιοθέτησαν την τακτική της και την εφάρμοσαν με πιο ωμό τρόπο. Στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες πολιτικοί συνωστίζονταν στα παρασκήνια των ξένων μηχανισμών ελέγχου της πολιτικής ζωής της χώρας. Η άμεση ή έμμεση αυτή εξάρτηση και η διηνεκής κατάρα της φυλής, η διχόνοια, δεν επέτρεψαν το σχεδίασμα και την οργάνωση μιας μακρόπνοης στρατηγικής πάνω στα εθνικά θέματα. Ακόμη και όταν ο εχθρός βρέθηκε προ των πυλών μας δεν αλλάξαμε, δεν μετανιώσαμε, δε συσπειρωθήκαμε. Αντίθετα, οι Τούρκοι αξιοποίησαν όλες τις ευκαιρίες..»…Ο άγγλος πρωθυπουργός Anthony Eden στ’ απομνημονεύματά του δείχνει να υπερασπίζεται τις τουρκικές απόψεις με περισσότερο πάθος απ’ ό, τι οι ίδιοι οι Τούρκοι». (Robert Stephens, «Cyprus. A place of arms…»)»Η σπουδαιότητα των 22 εκατομμυρίων Τούρκων της Τουρκίας και των 100 χιλιάδων Τούρκων της Κύπρου μετράει πολύ περισσότερο από αυτήν των 400 χιλιάδων Ελλήνων της Κύπρου…».(Τουρκική εφημερίδα Halkin Sesi 3 Ιουλίου 1953)
Για να δείτε περισσότερα πατήστε εδώ
