Η Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι ανακήρυξε τον Οκτώβριο του 1999 την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με εισήγηση του συγγραφέα Βασίλη Βασιλικού που ήταν ο πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO.
Η αρχική ιδέα/πρόταση ήταν του ποιητή Μιχαήλ Μήτρα που πρότεινε το φθινόπωρο του 1997 στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό.
Η ΚΔΒΚ συμμετέχει στον εορτασμό της μέρας με ποιήματα Κοζανιτών που βρίσκονται στη συλλογή της.
ΕΝΑΣ ΑΣΤΕΡΑΣ – Κ. Τσιάγκας
Ἕνας ἀστέρας φωτεινός
μαέστρος στην πνοή μου
με κατοπτεύει ἀόρατα
εἶναι ἡ συνείδηση μου
Οράματα και χωρά
να ζοῦν πάτα ἐντός μου
και ἡ ἔξοδος μονόδρομος
τροχοδρόμος τῆς γραφῆς μου
Ἕνας ἀστέρας μυθικός
στην σημερινή μορφή του
σαν τον ἀέναο στεναγμό
να λέει τους εἰρμούς του
Ἕνας ἀστέρας λαμπερός
μές την γραφική υπόσταση του
δομές τῶν ἀπειρων πνοῶν
μές τις ελλειπτικές τροχιές του
Ἕνας ἀστέρας προφητικός
μές τον ποιητικό ρυθμό μου
να τον παλεύω στην στιγμή
ὀντότητα νὰ τοῦ προσφέρω
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ – Θ. Μαρκόπουλος
Θα σου χτίσω κελί στης καρδιάς μου το φρύδι
θα φέρω τριζόνια με νύχτα δική τους
το λύκο θα κρύψω στην άλλη πλαγιά μου
θα σου ανοίξω φεγγίτη να υψώνεις το βλέμμα
Θα σου παίζω τον άνεμο που σφυρίζει τις νύχτες
το θυμωμένο ποτάμι ν΄ ακούς την οργή του
γκρεμνά θα σου παίζω να σκαλώνεις το σώμα
τ’ ουρανού το γαλάζιο να τρέχεις το μάτι.
Θα σου δίνω τη φλέβα ν’ ακονίζεις το δόντι
παγωμένο νερό στο πέτρινο χέρι
θ’ ανάβω στον ύπνο σου το πολύκαρπο κλήμα
θα σου μιλώ με σιωπές σαν εικόνα αρχαία
Παραλλαγές για μια Οδύνη – Κ. Κουκουμπέση
I
– Η δίνη και η φρίκη –
Ήχοι που καθρεφτίζουν
μιαν άλλοτε εποχή
σκιάζουν τώρα
τις ήσυχες μέρες μας
με το απρόσωπο
ενός αιώνιου
ψυχρού πολέμου.
II
Η θύελλα κόπασε,
τα κλουβιά άνοιξαν,
μα τα πουλιά
δεν ήξεραν πια προς τα πού να πετάξουν.
III
Η Ειρήνη
είχε
σώμα
εύθραυστο.
ΕΛΠΙΔΑ – Γ. Δελιόπουλος
Πάντα υψώνεται ανάμεσά μας κάποιος τοίχος
πότε τα λόγια πότε η σιωπή
πότε το χθες πότε το αύριο
πότε εμείς και πότε οι άλλοι.
Πάντα θα βρίσκουμε ωστόσο χαραμάδες
τόσο μικρές όσο το βλέμμα
όσο το άρωμα του στήθους
όσο οι νότες της φωνής.
Για να περνούν απέναντι οι καρδιές
μας στο διπλανό δωμάτιο
στην άγνωστη αυλή
στο εχθρικό μας σπίτι.
Κι ίσως μια νέα μέρα καταφέρουμε
να σπάσουμε τους τοίχους
να σμίξουμε τα χέρια
να κάνουμε τα όνειρα
δικά σου, δικά μου, δικά μας.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ – Π. Πάσχος
Ὁ ἀγέρας σὰ νὰ φέρνει ἀπ’ τὴν Ἀνθοῦσα ἢ τὴν Πεντέλη
ἤχους δοξαστικοὺς ποὺ μέσα μου ἱερὲς ξυπνᾶνε μνῆμες.
Ἀπὸ τὴ Ροδινὴ ἢ τὴν Ἁγία Παρασκευὴ σὰ νά ‘ρχονται
καὶ γίνοντ’ ἕνα μὲ τὸν ἦχο τῆς γνωστῆς καμπάνας
τοῦ χωριοῦ μου ποὺ μὲ τ’ ἀργυρά της κύματα
ἁπλώνεται πάνω ἀπ’ τὸν Αη-Πρόδρομο σὲ ὅλα
τὰ σπίτια, τὶς αὐλές, τὰ δέντρα, ὥσπου νὰ φτάσει
στὸ μακρινό μου ἐνδιαίτημα. Καὶ ξάφνου
ὥρα ἑσπερινοῦ ἢ ὄρθρου χύνονται σὰν δάκρυα
τὰ δροσερὰ νερὰ τῆς Μάνας σ’ ὅλο τὸ κορμί μου
μυρώνοντας τὸ φτωχικὸ κελλὶ καὶ τὰ χαρτιά μου.
Στὸ βάθος κ’ οἱ κουβέντες τῶν συγχωριανῶν ἀκούγονται
ὅπως τροπάρι καὶ τραγούδι τοῦ πατέρα, ὅταν κλάδευε
τ’ ἀμπέλι. Ἀκόμη κ’ οἱ κραυγὲς ἀπ’ τὰ κοράκια
στὰ δροσερὰ πλατανοκλώναρα ἠχοῦν παράξενα,
ὀνειρικοὶ κελαηδισμοὶ λὲς ὥσπου νά ‘ρθουν ὣς ἐδῶ…
Δῶσε, Θεέ μου, νὰ κυλήσει κ’ ἔξω ἀπ’ τ’ ὄνειρο
τοῦτο τὸ γάργαρο καὶ μουσικὸ νερὸ τῆς Μάνας!
ΣΤΑΓΟΝΑ – Α.Τσίρος
Βροχής σταγόνα έπεσε
το δάκρυ απ’ τον ήλιο
ζωή καινούρια έδωσε
σε όλο το βασίλειο.
Μην είσαι τόσο άκαρδη
και σαν δε μ’ αγαπάς
μια στάλα ρίξε άπονη
στα φύλλα της καρδιάς.
Είναι ψυχή μου δυνατό
το θαύμα της σταγόνας
αγάπης θάλασσα είναι αυτό
φτερούγισμα τρυγόνας.
Θα ζω μόνο για πάρτη σου
θ’ αντέξω στον αιώνα
το δάκρυ μου στο δάκρυ σου
αν γίνει μια σταγόνα.
Δώρο για σένα αμαρτωλή
ακόμα κι η ζωή μου
θα περιμένω στη βροχή
να στάξεις στην ψυχή μου.
Όλα σταγόνες γίνονται
δάκρυ, κρασί και τίλιο
στην απονιά σαν πίνονται
σταγόνα και μαρτύριο.
EIPHNH – Π. Τσοκτουρίδου
Ειρήνη, κόρη του ουρανού
της θάλασσας εγγόνι
της γης η ανασεμιά
της Παναγιάς η ζώνη.
Τα άστρα όλα σε υμνούν
άγγελοι σε δοξολογούν
και δάφνες σου μοιράζουν
την ομορφιά σου αποζητούν
σε χαίρονται όσοι σε ζουν
και όλοι σε θαυμάζουν.
Τον ποταμό του θάνατου
που’ χει υπερχειλίσει
απ’ του πολέμου τα δεινά
έχεις κατανικήσει.
Στηρίξαμε όλοι όνειρα
αγάπες, προσδοκίες
στην όψη σου την ήρεμη
τέρμα πια οι κακίες.
Της εκκλησιάς καμπαναριά
δεν ήχησαν άλλο βαριά
μελωδικά χτυπάνε
ως κι ο Χριστός κι η Παναγιά
εύχονται να’ χεις την υγειά
δίκαια σ’ αγαπάνε.
29 – Β. Καλογήρου
ανακάλυψα τη λαμπρή
και μ στις ημέρες που αντέχουν
τον πόνο μου
είναι νεύρα κι ανάγκη
για ό,τι φτιάχτηκε
η φορά του κόσμου
να συντρίψει
βροχή που πεθαίνει
πάνω στο σώμα
μόνιμα νερό
εσωτερικά
κι αλλού
γρανάζια
σταματάνε
φυσικά
χαμός από λανθάνοντα
κέφια
Η μοναξιά του αρριβίστα – Π.Τσιανάκας
Έλεγχος διαβατηρίων
Πούλησε τις υγρές εικόνες του Δεκέμβρη κι αποσύρθηκε
Απ’ τις φωταγωγημένες συνοικίες μ’ ένα χαμόγελο. Τράβηξε βορειότερα,
η πόλη τον έδιωχνε. Έσφιξε τα κορδόνια
στα γδαρμένα του άρβυλα κι ανάπαψε τους μηρούς του με
ατσάλινο ύπνο σ’ έρημα βαγόνια, απ’ τα βαριά υλικά απαλλαγμένος.
Πάνω στην ύστατη εκείνη στιγμή που έπαιρνε να λειώσει
τα πολύτιμα μέταλλα στα βάθια της ψυχής του τα ηλεκτρισμένα,
τον γονάτισαν μ’ αιφνιδιασμούς, τον συμμόρφωσαν με ξυραφιές στα μάγουλα.
Μα κείνος μπόρεσε, τον άντεξε τον πυρετό. Σύρθηκε έξω
απ’ την αποκλεισμένη ζώνη. Κατέφυγε στις πολιτείες του Νότου,
ενηλικιώθηκε στα αλιευτικά της Σικελίας. Στην ομορφιά
των κοριτσιών του λαού, μετάγγισε τα όνειρά του.
Τώρα, κάτω απ’ τα θαμπά φανάρια ξαγρυπνά κυνηγημένος.
Κρύβεται περίτεχνα πίσω από λευκὰ κοριτσίστικα
ονόματα και γλυτώνει στα μπλόκα των δρόμων
με τα συγγραφικά του ψευδώνυμα.
Κοζάνη, Δεκέμβριος 81.
