«Αν θέλεις να γίνεις αληθινός επιστήμονας, να σκέφτεσαι τουλάχιστον μισή ώρα την ημέρα με τρόπο αντίθετο απ ό,τι οι συνάδελφοί σου», έλεγε ο Αϊνστάιν. Ωστόσο, η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι συχνά ανόητα κομφορμίστρια: όχι μόνον αδυνατεί να σκεφτεί με «αντίθετο» τρόπο, αλλά αποδοκιμάζει όποιον το πράττει. Και όχι σπάνια, σφάλλει. Έσφαλε ο Αρχιμήδης όταν απέρριψε την «κοπερνίκειο» υπόθεση του Αρίσταρχου του Σάμιου, έσφαλε και η επιστημονική κοινότητα όταν, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, μουρμούρισε με κακεντρέχεια ότι ο Peyton Rous -ο άνθρωπος που ανακάλυψε τους καρκινογόνους ιούς- έπρεπε να είχε «κάλο» στον εγκέφαλο… Γιατί άραγε; Γιατί κάποιοι ερευνητές με επαναστατικές ιδέες δεν γίνονται κατανοητοί από την επιστήμη της εποχής τους; Μήπως επειδή άλλο το να κατεβάσεις μια ιδέα και άλλο να την επιβάλλεις; Φαίνεται πως η επιστημονική κοινότητα είναι περιπετειώδης χώρος συγκρούσεων και συγκυριών, οπότε η προσωπικότητα και οι ιδιομορφίες των πρωταγωνιστών της, επηρεάζουν καθοριστικά την τύχη των θεωριών που εισηγούνται. Ο Di Trocchio δεν αρκείται στην εξιστόρηση των γραφικών λεπτομερειών πίσω από τη ζωή των πλέον περιώνυμων «διαταραγμένων» ή παρεξηγημένων επιστημόνων, προχωρά για να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τα πραγματικά περιστατικά.
Για περισσότερα πατήστε εδώ
